Μπίγαλης - Πωλίνα

Τη δεκαετία του '90 που μεγαλώναμε, μισούσα την ελληνική ποπ. Όχι ότι άκουγα μέταλ ή όπερα, αμερικάνικη και αγγλική ποπ άκουγα, άντε και λίγο ροκ. Τα τελευταία χρόνια όμως, που έγινε και καλτ, έχω λατρέψει εκείνη την κιτς εποχή με τη Μαντώ, το Δάντη και τον Μπίγαλη. Το Μπίγαλη ειδικά τον έχω ψηλά. Όχι για όλες τις ώρες, μόνο για τα κέφια, αλλά το cd με τα καλύτερά του παίζει συχνά το καλοκαίρι.
Ποιος να μου το'λεγε ότι κάποτε θα τον έβλεπα σε συναυλία?! Δε θα το πίστευα ποτέ, να όμως που έγινε κι αυτό! Όταν ο Γιώργος μου είπε για τη συναυλία Μπίγαλη - Πωλίνας στο Gagarin, πέταξα τη σκούφια μου. Φοβόμουν όμως και λίγο για το πώς θα είναι, περίμενα δύο γέρους χωρίς φωνή.
Δυο γέρους - αχμμμ...δυο μεγάλους ανθρώπους είδα, αλλά από φωνή έσκιζαν. Σα να μην πέρασε μια μέρα! Είχαμε μαζευτεί μεγάλη (σχετικά) παρέα και πήγαμε και περάσαμε τέλεια. Πρώτα μας έπαιξε μουσική ο τύπος που κάνει την κινηματογραφική εκπομπή στο MAD, δε θυμάμαι πώς λέγεται και ούτε θέλω να θυμηθώ. Το αντέξαμε.
Μετά βγήκε ο Μπίγαλης και έγινε ο χαμός. Είχε μαζί του έναν που έπαιζε κλασική κιθάρα και έναν στα πλήκτρα. Η υπόλοιπη μουσική play back, αλλά τα φωνητικά live και τέλεια. Όλος ο κόσμος στο γεμάτο Gagarin τραγουδούσε κάθε στίχο και χοροπηδούσε εκστατικά. Και αυτός αδύνατος, με ένα σακάκι πάνω από μια απλή μπλούζα, να χορεύει και να κάνει κι αστεία. Θεός.
Είπε όλες τις επιτυχίες του, πάνω από 15 τραγούδια.

Η Πώλίνα βγήκε αμέσως μετά, πιο αλλαγμένη, παχιά, αλλά με τζινάκι και μπλουζάκι με στάμπα και φωνή μια χαρά. Έκανε όμως το λάθος να έχει ως μόνη μουσική έναν με πλήκτρα κι έναν που έπαιζε σαξόφωνο και τσέλο. Πού πας μωρή Πωλίνα χωρίς ηλεκτρική κιθάρα ή ντραμς να τραγουδήσεις ποπ; Ξεκίνησε με άγνωστα τραγούδια της και ο κόσμος έμεινε μισός στο μαγαζί, από τις 11μιση. Προχώρησε στα γνωστά, αλλά με αυτή τη μουσική έπρεπε να φτάσει στο ρεφρέν για να καταλάβουμε ποιο τραγούδι έλεγε.

Ξαναβγήκε επιτέλους και ο Μπίγαλης στη σκηνή και ξεκίνησαν τα '60s. Κάπου εκεί φύγαμε, κουρασμένοι - παππούδες κι εμείς - απ'την ορθοστασία, να προλάβουμε και το μετρό.

Ήταν μια εμπειρία που έκλεισε τη χρονιά μας με κέφι και νοσταλγία. Το βίντεο είναι άθλιο ηχητικά, αλλά είναι μια απόδειξη πως το ζήσαμε κι αυτό!