“Try to learn to breathe deeply, really to taste food when you eat, and when you sleep, really to sleep. Try as much as possible to be wholly alive with all your might, and when you laugh, laugh like hell. And when you get angry, get good and angry. Try to be alive. You will be dead soon enough.”
— Ernest Hemingway
Monday, November 12, 2012

Συμμετοχή σε Μαραθώνιο


Δεν είμαι αθλητικός τύπος. Ούτε ήμουν ούτε θα γίνω ποτέ. Εδώ και λίγους μήνες όμως άρχισα να κάνω μια στοιχείώδη "γυμναστική" μαζί με τη Spirou στο πλαίσιο μιας ισσοροπημένης διατροφής για λόγους υγείας και αδυνατίσματος.


Τότε προέκυψε η πρόκληση : Μάθαμε για τον Κλασικό Μαραθώνιο Αθηνών και μια φίλη μας πρότεινε να συμμετέχουμε. Επειδή λοιπόν μας αρέσουν οι προκλήσεις, και επειδή είδα πως όταν λέμε Μαραθώνιο δεν έννοούμε απαραίτητα 45 χιλιόμετρα, πήραμε μέρος. Η διαδρομή που διαλέξαμε ήταν η μικροτερη, αυτή των 5 χιλιομέτρων. Εδώ σημειώνω ότι η πρόκληση ουσιαστικά ήταν για μένα αφού η Spirou το είχε ξανακάνει στο παρελθόν.

Στις 11 Νοέμβρη ξυπνήσαμε νωρίς το πρωί, ετοιμαστήκαμε και φύγαμε για το καλλιμάρμαρο πουτ ήταν το σημείο εκκίνησης. Έπρεπε να είμαστε εκεί στις 7 και μισή  οπότε τα σχετικά ελαφριά ρούχα που φορούσαμε επέτρεψαν στο πρωινό αγιάζι να μας ξυπνήσει για τα καλά...

Η συμμετοχή ήταν ομολογουμένως πάρα πολύ μεγάλη. Σχεδόν 10.000 άτομα έλαβαν μέρος, από όλες της ηλικίες. Οι περισσότεροι μάλιστα δεν έδειχναν να είναι αθλητές. Χωριστήκαμε σε 3 μπλόκ για να μην τρέχουμε "σαν μπουλούκι" και η εκκίνηση δόθηκε. Όπως είχαμε προαποφασίσει δεν τρέξαμε, αλλα περπατήσαμε με γρήγορο βήμα, για να απολαύσουμε και την άδεια από αυτοκίνητα, φασαρία και πανικό, Αθήνα. Η διαδρομή έφτανε λίγο μετά το δρομέα στο Hilton και έπειτα γυρίζαμε πίσω.

Και όντως η διαδρομή σε μια άδεια Αθήνα ήταν απολαυστική, αφού και ο καιρός εκείνη τη μέρα ήταν ιδανικός για μια τέτοια βόλτα. Χαμόγελα, πειράγματα και χαβαλές στο δρόμο, όχι μόνο από μας αλλα από πολλούς "δρομείς", ενώ ευκαιρία βρήκαν και βόλταραν στους άδειους δρόμους και παιδιά με με ποδήλατα και Roller Blades.

Μετά από κάτι λιγότερο από μια ώρα φτάσαμε κι εμείς στον τερματισμό. Τερματίσαμε από τους τελευαταίους (:p) όπως μαρτυρούσαν και τα τσιπάκια που είχαμε δέσει στα κορδόνια μας : στους τελευταίους 300 από 4692.

Αυτό βέβαια δεν έχει σημασία γιατί δεν ήταν μέρος της πρόκλησης (αλίμονο αν έπρεπε να πάω και καλά δεν θα τα κατάφερνα ποτέ :p ). Και πρέπει να σημειωθεί ότι χάσαμε 5-6 λεπτά στην εκκίνηση γιατί ήμασταν στο τελευαίο block :p

Κλείνοντας θα πώ ότι ήταν μια πολύ ευχάριστη εμπειρία που θα την συνιστούσα, ενώ ταυτόχρονα είναι πολύ κοντά στον "ορισμό" των προκλήσεων που θα ακολουθήσουν σε αυτό το blog : Δεν θα έμπαινα στην διαδικασία να το κάνω χωρίς κίνητρο από μόνος μου.



2 comments:

Ερμής said...

Χχαχαχαχαχα υπερ-χαριτωμένο βιντεάκι!! Μπράβο σας παιδια!Συγχαρητήρια!

spirou said...

Ευχαριστούμεεεεεε!

 
;