Δύο άνθρωποι δεσμεύονται να δοκιμάζουν κάθε εβδομάδα κάτι καινούριο
και να μοιράζονται εδώ την εμπειρία τους.
“Try to learn to breathe deeply, really to taste food when you eat, and when you sleep, really to sleep. Try as much as possible to be wholly alive with all your might, and when you laugh, laugh like hell. And when you get angry, get good and angry. Try to be alive. You will be dead soon enough.”
Αν και έχουμε αφήσει το site εδώ και καιρό στη μοίρα του, δεν το ξεχνάμε. Θα αναγεννηθεί, αλλά προς το παρόν έχουμε αφοσιωθεί στο νέο μας project, στο Spoiler Alert! Ένα site με video reviews για ταινίες, σειρές και βιβλία. Αν ενδιαφέρεστε, ρίχτε μια ματιά στις playlists των βίντεό μας για το Pop Corn Maniac, τους Βιβλιοσκώληκες και το Σήριαλ Killer και μπείτε στο site μαςεδώ!
Φτιάξαμε κωκ! Αυτή ήταν η πρώτη φορά για μένα που το έφτιαχνα και η πρώτη φορά για το Γιώργο που το έτρωγε. Η συνταγή ήταν του θείου μου και η γεύση είναι ολόιδια με αυτή του πραγματικού κωκ. Τόσα χρόνια ήθελα να το φτιάξω, αλλά η συνταγή μου φαινόταν περίπλοκη. Τελικά είναι πανεύκολη και, ακόμα κι αν κάνετε καμιά βλακειούλα κατά τη διάρκεια, το τελικό αποτέλεσμα δε θα σας προδώσει. Εάν θέλετε κι εσείς να το δοκιμάσετε, θα βρείτε τη συνταγή εδώ!
Τη δεκαετία του '90 που μεγαλώναμε, μισούσα την ελληνική ποπ. Όχι ότι άκουγα μέταλ ή όπερα, αμερικάνικη και αγγλική ποπ άκουγα, άντε και λίγο ροκ. Τα τελευταία χρόνια όμως, που έγινε και καλτ, έχω λατρέψει εκείνη την κιτς εποχή με τη Μαντώ, το Δάντη και τον Μπίγαλη. Το Μπίγαλη ειδικά τον έχω ψηλά. Όχι για όλες τις ώρες, μόνο για τα κέφια, αλλά το cd με τα καλύτερά του παίζει συχνά το καλοκαίρι.
Ποιος να μου το'λεγε ότι κάποτε θα τον έβλεπα σε συναυλία?! Δε θα το πίστευα ποτέ, να όμως που έγινε κι αυτό! Όταν ο Γιώργος μου είπε για τη συναυλία Μπίγαλη - Πωλίνας στο Gagarin, πέταξα τη σκούφια μου. Φοβόμουν όμως και λίγο για το πώς θα είναι, περίμενα δύο γέρους χωρίς φωνή.
Δυο γέρους - αχμμμ...δυο μεγάλους ανθρώπους είδα, αλλά από φωνή έσκιζαν. Σα να μην πέρασε μια μέρα! Είχαμε μαζευτεί μεγάλη (σχετικά) παρέα και πήγαμε και περάσαμε τέλεια. Πρώτα μας έπαιξε μουσική ο τύπος που κάνει την κινηματογραφική εκπομπή στο MAD, δε θυμάμαι πώς λέγεται και ούτε θέλω να θυμηθώ. Το αντέξαμε.
Μετά βγήκε ο Μπίγαλης και έγινε ο χαμός. Είχε μαζί του έναν που έπαιζε κλασική κιθάρα και έναν στα πλήκτρα. Η υπόλοιπη μουσική play back, αλλά τα φωνητικά live και τέλεια. Όλος ο κόσμος στο γεμάτο Gagarin τραγουδούσε κάθε στίχο και χοροπηδούσε εκστατικά. Και αυτός αδύνατος, με ένα σακάκι πάνω από μια απλή μπλούζα, να χορεύει και να κάνει κι αστεία. Θεός.
Είπε όλες τις επιτυχίες του, πάνω από 15 τραγούδια.
Η Πώλίνα βγήκε αμέσως μετά, πιο αλλαγμένη, παχιά, αλλά με τζινάκι και μπλουζάκι με στάμπα και φωνή μια χαρά. Έκανε όμως το λάθος να έχει ως μόνη μουσική έναν με πλήκτρα κι έναν που έπαιζε σαξόφωνο και τσέλο. Πού πας μωρή Πωλίνα χωρίς ηλεκτρική κιθάρα ή ντραμς να τραγουδήσεις ποπ; Ξεκίνησε με άγνωστα τραγούδια της και ο κόσμος έμεινε μισός στο μαγαζί, από τις 11μιση. Προχώρησε στα γνωστά, αλλά με αυτή τη μουσική έπρεπε να φτάσει στο ρεφρέν για να καταλάβουμε ποιο τραγούδι έλεγε.
Ξαναβγήκε επιτέλους και ο Μπίγαλης στη σκηνή και ξεκίνησαν τα '60s. Κάπου εκεί φύγαμε, κουρασμένοι - παππούδες κι εμείς - απ'την ορθοστασία, να προλάβουμε και το μετρό.
Ήταν μια εμπειρία που έκλεισε τη χρονιά μας με κέφι και νοσταλγία. Το βίντεο είναι άθλιο ηχητικά, αλλά είναι μια απόδειξη πως το ζήσαμε κι αυτό!
Εκείνο το Σάββατο λοιπόν, αποφασίσαμε να φάμε κάτι ξεχωριστό, σε ένα ξεχωριστό μαγαζάκι που ήταν πολύ κοντά μας, αλλα - αδίκως - δεν το είχαμε επισκευθεί ποτέ.
Πρόκειται για το Μεξικάνικο "Ο Μεξικάνος" που βρίσκεται στην οδό Εβδήλου στο Γουδί.
Εγώ είχα ξαναφάει Μεξικάνικο, αλλα σε μορφή fastfood και μου άρεσε ιδιαίτερα σαν ιδέα, η Spirou πάλι όχι , αλλά ηθελε να δοκιμάσει.
Το κατάτημα ήταν μικρό αλλά χαριτομένο, διακοσμημένο με διαφορα χαρακτηριστικά Μεξικικα πραγματάκια, όπως σομπρέρος, ζωγραφισμένα πιάτα, πολύχρωμα τραπέζια / καρέκλες αλλα και σκελετούς (απο τη νύχτα των νεκρών φαντάζομαι).
Αν και μέσα στις γιορτές, λόγω σφοδρης κακοκαιρίας φαντάζομαι, είμασταν μόνοι μας στο μαγαζί οπότε και μας περιποιήθηκαν ιδιατέρως. Πήραμε 2 μερίδες και ένα καυτερό ορεκτικό. Αν θυμάμαι καλά το ορεκτικό ήταν nachos με καυτερη σάλτσα χαλαπένιος, εγώ πήρα φαχίτα με σάλτσα τεκίλα ενώ η Spirou μια κουεσαντίγια (τα γραψα ελληνικά γιατί βαριέμαι να ψάξω πώς γράφεται :p ).
Γευστικα μας άρεσε και στους δύο, ειδικά εγώ με το δικό μου πιάτο ενθουσιάστικα, και το συνιστώ ανεπιφύλακτα! : πικάντικο ριζάκι με λαχανικά μαζί με τηγανισμένο κρέας με μπαχαρικά και τυριά που το σβήνουν μπροστα σου με ένα σφηνακι τεκίλα που του βάζουν φωτιά!
Φευγοντας πήρα και μια κάρτα με το τηλέφωνο και σιγουρα θα τη χρησιμοποιήσω σύντομα ;)
Η χρονιά μας έκλεισε με μια μέρα στην οποία κάναμε 3 νέα, για εμάς, πράγματα. Θα τα παρουσιάσουμε σε 3 ξεχωριστά posts, γιατί το κάθε ένα ήταν διαφορετική εμπειρία. Το πρωί του Σαββάτου πήγαμε στο Μέγαρο Μουσικής, γιατί ήταν ένας χώρος που θέλαμε να επισκεφτούμε. Εγώ είχα πάει μια φορά πολύ μικρή σε μια ομιλία, με τη μητέρα μου και τον αδερφό μου και κάτι φίλους. Το μόνο που θυμάμαι είναι πόσο βαριόμουν, το σκοτάδι και τα μπροστινά καθίσματα. Και μετά, που κυλιόμασταν στα βουναλάκια με το γκαζόν που έχει δίπλα. Για το Γιώργο ήταν εντελώς νέος χώρος, αλλά και για μένα ουσιαστικά. Σαν χώρος μας άρεσε πολύ, όλα αυτά τα φώτα, τα εντυπωσιακά έργα τέχνης στους τοίχους, η μεγαλειώδης αίθουσα. Επιλέξαμε να πάμε στο Disney in Concert, για πολλούς λόγους: όσες άλλες εκδηλώσεις μας άρεσαν θα παρουσιάζονταν μαγνητοσκοπημένες κι εμείς θέλαμε κάτι πιο "ζωντανό". Επίσης η μουσική της Disney μας άρεσε και μας αρέσει, με αυτές τις ταινίες μεγαλώσαμε και τις αγαπήσαμε. Τέλος, το εισιτήριο ήταν πολύ πιο οικονομικό από άλλες εκδηλώσεις, 15 ευρώ το άτομο, άρα δε θα κλαίγαμε τα λεφτά μας, σε περίπτωση που απογοητευόμασταν. Φυσικά δεν απογοητευτήκαμε. Η αίθουσα γέμισε και, όπως ήταν αναμενόμενο, υπήρχαν πολλά παιδιά. Όλα φαίνονταν να είναι ήσυχα, εκτός από το κοριτσάκι δίπλα μας (κλασικά), που ήταν υπερκινητικό και συνεχώς σηκωνόταν, μιλούσε ασταμάτητα και δυνατά και η μάνα της της έλεγε πολύ ευγενικά να κάνει ησυχία, αλλά δεν της εξήγησε ούτε μία φορά γιατί. Αν δεν πεις στο παιδί ότι όλοι δίπλα του έχουν πληρώσει εισιτήριο και δεν επιτρέπεται να τους ενοχλείς, δεν πρόκειται να καταλάβει. Κι αν δεν το καταλαβαίνει, οφείλες να το πάρεις και να φύγεις, δε μπορείς να είσαι αγενής και να χαλάς σε όλους την εμπειρία. Κάποια στιγμή την αγριοκοίταξα, αλλά είμαι πολύ φλώρος για να τα λέω έξω απ'τα δόντια σε τέτοιους πρηξαρχίδηδες. Ουπς, ξέφυγα λιγάκι, και εδώ μιλάμε για το Μέγαρο, δεν πρέπει να βρίζω χεχε. Πέρα λοιπόν από το σκατόπαιδο, όλα τα άλλα ήταν καταπληκτικά. Μείναμε άφωνοι με το πόση δουλειά έχει να κάνει ο μαέστρος, που διαβάζει τις παρτιτούρες όλων των οργάνων. Ήταν και νεότατος! Όλοι οι μουσικοί ήταν καταπληκτικοί και οι μελωδίες μας θύμισαν τις περισσότερες αγαπημένες μας ταινίες. Η αγαπημένη και των δυό μας ήταν το Lion King, με το οποίο υποτίθεται ότι τελείωνε και η παράσταση, όμως η ορχήστρα μας χάρισε ένα ακόμα τραγούδι, αυτό του σάουντρακ των Πειρατών της Καραϊβικής. Πιο αναλυτικά, το "μενού" αποτελούνταν από τη μουσική των παρακάτω ταινιών: Εισαγωγή Disney Classics Ταρζάν Η μικρή Γοργόνα Ηρακλής Μαίρη Πόππινς Η Ωραία και το Τέρας Αλλαντίν Μουλάν Η Παναγία των Παρισίων Ο Βασιλιάς των λιονταριών Γενικά ήταν μια θετική εμπειρία. Δεν ήταν κάτι που μας κατέπληξε ούτε ήταν καλύτερο απ'ότι περιμέναμε. Ήταν όμως κάτι που θα θυμόμαστε και εγώ προσωπικά είμαι μέσα και για μελλοντικές επισκέψεις στο Μέγαρο Μουσικής, σε κάτι πιο κλασικό. Ακολουθεί βίντεο με σκηνές που, επειδή κανονικά απαγορεύεται, με κίνδυνο της ζωής μου γύρισα με την άθλια κάμερα του κινητού μου, μόνο και μόνο για τις ανάγκες αυτού του τίμιου blog :p
Το 2012 ήταν η πρώτη χρονιά που ήμασταν ολόκληρη τη χρονιά μαζί. Άλλο ένα καινούριο πράγμα για μας, που έκανε τη χρονιά πανέμορφη, παρά τις δυσκολίες της. Το βιντεάκι που ακολουθεί κάνει ένα γρήγορο ταξίδι στις πιο ωραίες στιγμές μας. Μας ακολουθεί σε πάρτυ, ταξίδια, εκεί που είμαστε χαρούμενοι, εκεί που κρύβουμε μέσα μας τις στενοχώριες και το φόβο, εκεί που είμαστε πρησμένοι από 3-4 παραπάνω καλοκαιρινά κιλάκια, εκεί που τρέχουμε για να τα χάσουμε, εκεί που είμαστε με φίλους, εκεί που κάνουμε βιντεάκια για την πλάκα μας κι εκεί που- εντελώς κατά τύχη- μοιάζουμε με το Μίκη Θεοδωράκη!
Για όλα αυτά σε ευχαριστώ, μου χάρισες την πιο υπέροχη χρονιά!!
(ο Ιανουάριος λείπει, γιατί δεν είχα τίποτα γι'αυτόν, ούτε βίντεο ούτε φωτογραφίες..)
Μετά από ένα ψιλοαποτυχημένο Photo Challenge και μια απουσία λόγω γιορτών και πυρετού, επιστρέψαμε με κάτι που μας εντυπωσίασε!!
Το βράδυ των Χριστουγέννων μας πρόσφερε η φίλη μου η Μαγδαληνή με τον φίλο της, δύο εισητήρια για το Splendid, το show με ακροβάτες από το Πεκίνο. Ο Γιώργος ενθουσιάστηκε, εγώ ήθελα πρώτα να το δω για να κρίνω,γιατί, όταν τα έβλεπα αυτά στην τηλεόραση μικρή, τα βαριόμουν. Φτάσαμε στο θέατρο Badminton βρήκαμε τη Μάγδα και μείναμε έκπληκτοι από το πόσος κόσμος είχε έρθει να το δει. Και καλά έκαναν! Η παράσταση ήταν ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ! Κάθε 5 δευτερόλεπτα αναφωνούσαμε "πώς το κάνουν!; Αποκλείεται να είναι αληθινό!" και χειροκροτούσαμε τους απίστευτους αυτούς ανθρώπους, που με μεγάλη πειθαρχία έχουν μάθει στο σώμα τους να κάνει πράγματα που εμείς ούτε τα φανταζόμαστε. Όλη η διοργάνωση ήταν πολύ καλή (θυμάμαι στο CATS δεν είχε καμία σχέση η οργάνωσή με το Splendid). Η μουσική άρεσε σε όλους κι εμένα μου άλλαξε την άποψη που είχα ως τώρα, πως η κινέζικη μουσική είναι βαρετή. Οι μελωδίες μου άρεσαν ίσως περισσότερο κι απ'τα ακροβατικά.
Τα κοστούμια ήταν ονειρεμένα, τα διάφορα ακροβατικά θεαματικότατα και αυτή ήταν από τις ελάχιστες στιγμές που παραδέχομαι πως ο άνθρωπος είναι ένα εκπληκτικό ον και μπορεί να κάνει θαύματα.
Ενώ πήγα "κρατώντας μικρό καλάθι", έφυγα με ένα τεράστιο χαμόγελο και την ψυχολογία μου στα ύψη. Ευχαριστούμε Μάγδααααααα!!
Δυστυχώς δε μπορούσα να τραβήξω βίντεο μέσα στην παράσταση, τραβήξαμε όμως πριν και μετά και βρήκα και μια ωραία playlist στο Youtube με βιντεάκια από όλα όσα κάνουν οι ακροβάτες.
- "Listen to NoID RADIO!
- RSS
Contact